A taberna e a balea

A noite que cheguei a Malpica baixei ao porto (xa saben que teño ese costume) e fun aos bares que o cercan. Vendo as casas galgantes no alto dos acantilados ten un a sensación de estar deitado no chan a mirar para arriba como as luces escintilan na verticalidade das paredes. O embarcadoiro envolve coas súas fauces de balea. Na última taberna na que fixen parada chamoume a atención a enorme rosa dos ventos, visiblemente vedraña, sobre o alzadeiro das copas. Tamén as réplicas de inconfundibles pinturas de Urbano Lugrís sobre temática mariña.

Ao día seguinte corrixirei a miña ignorancia e regresarei aquí, á Casa do Pescador, para ver, na planta superior, os murais que realizou o pintor en 1956, canda a rosa náutica que marcou o rumbo de mariñeiros e bebedores, tantas veces sincretizados. Un dos murais máis coñecido é o que representa unha balea; noutrora a vila foi importante porto baleeiro. Seica hai quen garda obxectos domésticos fabricados con ósos destes grandes mamíferos. Mentres escribo isto unha nena dime dun muíño no que unha costela fai de lintel. O arquipélago das Sisargas era, para Lugrís, unha balea. No século XIX os mariños ingleses supersticiosos considerábano un leviatán varado que no medio do temporal provocaba naufraxios.

Tamén eu o crin unha destas noites, lendo na cama A pel fría , de Albert Sánchez Piñol, envolto no bruído do mar. Imaxinaba o fareiro da novela enclaustrado no faro das Sisargas, coa razón perdida a forza de soidade, a só unha milla da cordura; as gaivotas e os araos distraen, mais non acompañan. Onde si pode atoparse santa compaña, aínda a risco de ser efémera, é nestas tabernas do porto, onde tanto gozo coa lectura do libro-océano que Philip Hoare dedicou aos cetáceos ( Leviatán ou a balea ), mentres bebo viño tinto, só por ver como a rosa perfila os seus pétalos no fondo da cunca xa baleira.