Once veces once

Foi un privilexio encontrármonos outra vez na Tasca Típica, que lle fixo de escritorio a Avilés de Taramancos. Compartimos cea, versos e ilusión antes do acto. Tal como fixeramos tantas veces os do colectivo Sacou, pois entre aquelas mesas aínda deben estar os ecos da nosa xuventude, onde un día quixemos fundar a nova literatura e fundamos a amizade. Quen non se coñecían puideron por fin coñecerse e quen xa se coñecían confirmaron que era bo ter ese coñecemento, pensei mentres nos facían a foto de grupo, tal como delata a cara de pastrán, precisamente no meu aniversario.

Sorprendeunos ver que o Trócolo estaba ateigado, ducias de persoas disputábanse a estreitura do bar para poderen escoitarnos. Ás once e once minutos da noite comezou o espectáculo. Pablo Sax estaba disposto a facer daquel un recital memorable cos seus saxos máxicos e unha morea de pequenos instrumentos de percusión que levou a límites poucas veces explorados; a gravación de David Pérez Iglesias poderá demostralo. Maxi Olariaga, ourive da palabra, foi o noso mestre de cerimonias.

Despois entraron na noite os disparos de neve de Ismael Ramos, Jessica Amado e Laura Ramos a xearnos o sangue, deseñando no aire un vestido de Sylvia Plath. Ana Romaní demarcou as estremas da escuridade ao son borracho do acordeón de Xandra Pinheiro; as notas voaban enredándose cos versos como bolboretas brancas.

Non me canso de mirar a fotografía na que Olalla Cociña educa o aire mentres tece o poema, xusto antes de que Gregory Corso e Pablo deixasen voar a Charlie Parker sobre o colectivo Sacou, representado por Óscar Sendón, Anxo Otero, Marta Pedrosa (ninguén sabe espir a poesía coma ela), Manuel L. Rodrigues e mais eu.

Pasaron tres horas e rematou todo. O público aguantou. Nunca tal vira. O decorado, fermosísimo, feito para a ocasión, foi quedando só, baleiro. Esta Noia tamén existe, mais non me fago responsable se alguén vai alí e non a atopa.