Luz verde

Electrízame unha pasaxe que me lembra ao famoso diálogo da novela máis famosa de Fitzgerald, cando Gatsby lle di a Daisy: «Sempre tedes unha luz verde prendida toda a noite no fondo do voso embarcadoiro»; Zweig fai que a súa narradora escriba: «As ventás do teu piso estaban iluminadas, todo o meu corazón retumbaba.Eu só miraba e miraba cara arriba: había luz, alí estaba a túa casa, alí estabas ti, alí estaba o meu mundo. Estiven horas diante das túas ventás naquela suave noite neblinosa, ata que se apagou a luz».

Coa segunda copa penso que viría ben un pouco de jazz, mais agradezo o (raro) silencio que permite seguir lendo. Entra unha familia; veñen de celebrar a comuñón do fillo, que viste un traxe branco de mariñeiro. Tras a fin do curso agarda por este neno un longo verán. De súpeto creo lembrar que xa lin isto e volvo atrás nas páxinas, cando a carta da descoñecida fala do fillo morto: «Era bo estudante, tiña os cadernos máis limpos da clase, e que ben lle quedaba, que elegante ía co seu traxe de veludo negro ou coa súa chaqueta de mariñeiro». Ao rematar a novela marcho do bar. Hai luces prendidas nos edificios, e a través das fiestras vense procesións de sombras. Xa na casa, busco un vello caderno onde anotara citas d´O gran Gatsby, e atopo as notas que tomara sobre un libro de Ricardo Piglia, que debían estar agardando por esta columna.