Eiquí xaz alguén

Ao outro día volvo enfrontarme coa morte e coa fotografía. A igrexa de Santo Estevo do Vicedo aséntase sobre o que foi un castro. Por se alguén dubidaba da capacidade galega para a reciclaxe, basta con ver a fonte que decora o adro: unha pedra fita na terra, utilizada noutrora para picar o toxo dos cabalos, onde tallaron unha cruz oca (atravesa o granito coma quen atravesa o eterno) e incrustaron o picho, que deita na pía que antes fora sangradoiro dos cochos.

Dentro do templo escoito distraído os discursos da inauguración da mostra Lingua Viva, sobre inscricións funerarias en galego nos cemiterios do Vicedo, que segue o proxecto do Modelo Burela. Os paneis conteñen imaxes dos epitafios. Nunha das lápidas van uns versos do defunto, Guillermo Carballo Porta: «Eu penso nesa raza que é a miña/ E rezo, rezo por aquel que non ten sorte/ que buscando a vida no mar/ atopa a morte». Cando remato de mirar a exposición volvo a vista cara á capela da Virxe do Carme, e fíxome nos exvotos. Do teito penduran miniaturas de barcos. Hai un estandarte negro que empregaban nos enterros de mariñeiros. Despois de saír da igrexa vexo o mar bruando e tento lembrar un cantar que lin na véspera, de Leiras Pulpeiro, e só lembro o seu epitafio: «amou a verdade e practicou o ben».

Pola noite, plaxiando un capítulo do Diario irlandés de Heinrich Böll, coa sombra cercana dos que atravesaron unha cruz como quen atravesa o eterno, vou ás tabernas dos bebedores solitarios e pido de beber; mais as sombras non levan ningún vaso aos beizos; así que bebo por min e por eles.