Cor de mazá

José Luís é zamorano pero fixou en Vigo, onda o mar maior, o seu domicilio, como fixera Cunqueiro. A relación con Galicia xa lle vén de cando era estudante interno nos Salesianos de Cambados. Lembro unha conversa a propósito do clima (que non é «falar do tempo») na que relataba o frío siberiano que atravesaba os tristes uniformes daquelas idades, as húmidas paredes pétreas que non eran a súa casa. Asocio aquel frío salesiano a uns versos da adicatoria que Ferrín pon no inicio de Estirpe: «Yo quisiera mi libro con los libros amados/ de Antonio Gamoneda, el niño/que bajó de las Asturias como baja el ganado,/ con dolor y olor,/ y el recuerdo de vitrolas venenosas».

José Luís acabou por ser mestre e encargouse con esmero da biblioteca do instituto de Salceda de Caselas obtendo en troco o respecto do alumnado e mais de quen teñen a inmensa sorte de traballar con el, que agora me convidan a unha cea de homenaxe con motivo da súa xubilación. Podo soñar mares e imaxinalo lendo isto, mentres come unha desas mazás vizosas que sempre ten a man, irmás das que atesouraba Cunqueiro no seu cuarto de traballo. Mais nesta frutífera transacción non son quen de dicir cal deles é o provedor e cal o cliente, meu amigo.