Cuspídeme enriba

Todo escritor debería escribir o libro dos libros que o levaron á escrita, como fixo José Luís Peixoto en Livro . Se alguén que en Galicia perda o seu tempo facendo versos tivese que acometer empresa semellante, xunto co de Manuel Antonio, talvez fixese aparecer Herba aquí ou acolá , Con pólvora e magnolias , Última fuxida a Harar e Poesía última de amor e enfermidade .

Nisto pensaba o outro día. Eran as festas de San Marcos en Noia e quedei con Manuel Lopes no pub Ummagumma para darlle o último número da Casa da Gramática, a revista do instituto que axudou a facernos un pouco poetas. El aproveitou para devolverme Partidarios de la felicidad. Antología poética del grupo catalán de los 50 . Falamos algo da poesía de Gil de Biedma e mentres el disertaba sobre o libro dixital co dono do pub (o pintor m. m. reino), empecei a facer este canon mental dos poetas galegos que, como Lois Pereiro, seguiron o ronsel de Manuel Antonio, ou o ronsel que eu fun seguindo desde os dezasete anos, cando me deslumbraban os versos malditos de Ansias de vento , do malogrado e sempre admirado Gustavo Adolfo Lois Dosil, que nunca tivo vinte anos. Abro este libro e báteme na cara a data da súa morte: 22 de abril de 1995.

Cos primeiros versos viñeron as lecturas poéticas obsesivas, a enfermidade como metáfora. O mesmo día que me matriculei na facultade de filoloxía souben da existencia de Lois Pereiro, un poeta que xa non existía. Aquel día fixen dous amigos, un xa morreu; do outro hai moito que non sei nada, mais antes de desaparecer emprestoume os Poemas para unha Loia e a Poesía última de amor e enfermidade . Hai xente cuxa chama quentou algún intre da nosa vida para despois extinguirse como se nunca fose. Por eles quixera enviar unha «húmida mensaxe de vida e de furia necesaria», pois «como todos los jóvenes, yo vine/ a llevarme la vida por delante».