Entre o teatro e as finanzas

A vida de Vidal Bolaño foi un círculo que se abriu e se pechou despois de 52 anos en Santiago de Compostela. Nado no barrio obreiro de Vista Alegre, desde ben pequeno tivo que compaxinar os seus estudos e a súa vea artística desenvolvendo oficios relativos ás finanzas. É así como con só 12 anos comeza a traballar como administrativo nun taller de recambios de automóbiles para ir recalando en outras empresas coma unha pequena tenda ou unha axencia de viaxes. Paralelamente a estes compromisos laborais, a fascinación que lle produce o cinema e o teatro van facendo que medren no Roberto mozo as inquedanzas artísticas e culturais. Viuse obrigado a ser autodidacta, pois a Escola de Cine de Madrid na que quixo ingesar pechou as súas portas antes de que el entrase.

A pesar de que chegou a confesar que a súa arela sempre fora ser director de cine, a inexistencia dunha industria audiovisual consagrada e de garantías en Galicia frustrou o seu soño. Pola contra, viu no teatro o xeito perfecto de expresar a súa concepción da realidade e da interpretación. Esta sorte de frustración provoca que o teatro de Vidal Bolaño beba da cinematografía en aspectos coma a ruptura do tempo e os espazo na representación, do mesmo xeito que o fixo participar nunha chea de proxectos audiovisuais con ben diversas funcións. Desde a ideación dos proxectos e o guión ata a interpretación, o modesto gremio existente en Galicia contou co talento desbordante do compostelán.

Mais non é xusto lembrar a Vidal Bolaño sen facer o propio con Abrente, a xeración de dramaturgos galegos que se deron a coñecer nas mostras de teatro de Ribadavia, cuxo nome provén da asociación cultural organizadora das xornadas. Entre as figuras que se poden destacar desta promocíon de talento están Xosé Agrelo Hermo, Euloxio Ruibal, ou Francisco Taxes.