flores de papel
Casares en tres
Non me atrevín a falarlle. Sooulle o móbil, colleuno e deu volta cara ao pazo de Raxoi
por ramón blanco
O nove de marzo de 2002 cadrou en sábado. Pola noite, mentres quentaba nunhas potas a auga que ía servir para bañarme, anotei no diario como soubera da morte de Carlos Casares. Fora pola mañá, de camiño á feira do viño de Chantada. Tiña por ... diante unha fin de semana prometedora, aqueles días da xuventude e da liberdade, que iamos pasar na casa aldeá que a familia de Sonia ten en Pesqueiras, nas fértiles ribeiras do Miño. Cando Nieves e Mila nos deron a noticia lembrei aquelas xornadas do colectivo Sacou, no 2000, cando convidamos a Casares e Bieito Iglesias para falaren en Noia da súa obra. Como naquela noite de marzo, na que por mor dunha avaría no quentador tivemos que ferver auga en potas para podernos bañar antes de saír, volve a min o sabor inimitable das luras fritidas que ceamos na Tasca Típica, o bico do Mencía (repetido na feira de Chantada) e o aroma daquel Montecristo que Casares extraeu dun fermoso estoxo de coiro e fumou con xestos rituais na sobremesa.
A segunda vez que o vin foi na praza do Obradoiro, unha noite de inverno. Eu estaba con Sonia, camiñabamos rodeados pola néboa da medianoite cando el pasou por onda nós. Non me atrevín a falarlle. Sooulle o móbil, colleuno e deu volta cara ao pazo de Raxoi; supoño que regresaba ao Consello da Cultura Galega. Alí mesmo o vin por vez derradeira en marzo do 2001, no recital que deron os pesos pesados Wole Soyinka e Derek Walcott, durante a celebración do World Poetry Day. O acto era introducido por Méndez Ferrín (coma quen di o terceiro premio Nobel da mesa) e presentado por Casares, en calidade de presidente do Consello (como podería ser de mellor novelista en galego vivo).
Sinto vergoña de cousas que escribín no diario, tópicas reflexións sobre a morte e a futilidade humana, mais aquel era eu, o que copiaba uns versos do Libro de las Alucinaciones , de José Hierro, para concluír a crónica do día no que morrera Casares, ante a perspectiva dunha noite de festa e viño que non empezara aínda: «Tarde se aprende lo sencillo./ Lo sabréis cuando un río de espanto se desboque/ y arrastre vuestra luz, y la sepulte sin remedio./ Pensé algún día que quien vive solo un instante, nunca/ puede morir. Quizá quise decir que sólo aquel que muere/ un instante sabe lo nada que es vivir.»).
Esta funcionalidad es sólo para suscriptores
Suscribete
Esta funcionalidad es sólo para registrados
Iniciar sesiónEsta funcionalidad es sólo para suscriptores
Suscribete