Espirse desta coraza apodrecida

É a Diáspora un descenso a un maelstrom persoal de inquedanzas, de dúbidas, de medos e angustias persoais. Medos literarios, sen dúbida, mais tamén medos laborais, vitais, sentimentais. Un espello esnaquizado que reflicte en cada un dos seus anacos ciscados a imaxe da muller sufrinte, da muller que aproveita as feridas propias, reais ou imaxinadas, a través da alquimia da palabra escrita e do verso poético nun moderno ritual de exorcismo e de terapia psicoanalítica.

Un eco que se nos dibuxa a mente na figura dunha outra artista: Frida Kahlo. E un proceso de creación e re-creación constante no que, segundo as verbas da prologuista do libro Rosa Enríquez, a autora «explicita un proceso laborioso, deses que parecen perpetrar os versos contra nós. Eis a causa da sensación inquietante que provoca a narración poética de Diáspora, pois, co seu arrandear entre a negatividade e a positividade, o día e a noite, o pracer e a dor, consegue colocarnos no territorio das fronteiras».É polas fronteiras, polos intersticios, polos límites por onde mellor parece moverse a voz poética de MariNieves, conectando neste vezo coa discurso crítico do feminismo contemporáneo e o seu canto ás Mil Mesetas, á resistencia aos discursos patriarcais e logocéntricos, nas mil mesetas que percorrer en liberdade.

A tal posición discursiva artéllase dun outro xeito en Diáspora: non tanto filosófico senón concreto, raibosamente concreto, narrativo, masoquista. «Neves esculca na traxedia do cotián que tantas veces alimenta estados de ánimo derrotistas, característicos dun certo sentir indie derivado do post-punk e do grunge dos noventa» di Enriquez. E no escenario dun exilio auto-inflinxido, diríamos nós. Como mostra desta poesía do desalento, eis uns versos ilustrativos:

PensácheloUnhas cantas veces, non o negues.Tantas veces que xa nin lembras dende cando se che pasa a idea pola cabeza,Nin como puido ir medrando devagariño ata rebentarche nas mans.E dis: grazas.Se non fose por esta PÍLULA da felicidade...

Mais hai resistir e sobrepoñerse: a voz poética resístese á dor, ao sufrimento, á chaga. Non alimenta á serpe máis alén do estritamente necesario para arrincar do veleno desta a inspiración para a esculca creativa, estética, terapéutica. Resistencia irónica e exorcismo inzan as páxinas da ménade moderna, menarquía, ménade danzante: «Canto máis aguantarán/ sen estouparche/ nas palmas das mans/ as vogais PROXECTIL dos/ nomes de todos os que trabaron as túas tetas inchadas./ You’ve been running and hiding much too long».

Tempo pasado de correr, e de agocharse. Que fique atrás a cabeza arrincada de Penteo, e pechen as viaxes e a diáspora interior, o desprazamento físico e psíquico da persoa e o retábulo que nos ilustran as páxinas deste libro. Pescudar en máis claves requiravos a navegación persoal e procelosa polas augas desta Diáspora de tinta. Mais novas pistas fornece a pegada dixital da súa autora para quen queira buscalas. E na súa bitácora persoal (http://www.navicularia.blogspot.com.es) podemos ler o texto que segue:

«O hedonismo vacío no que intentamos sobrevivir, penso, é un punto morto que nos leva a ningures, a unha aniquilación lenta e amarga que nos vai secando até sermos cunchas vacías nas praias, sen historia vivida nin contada. Por iso eu me rebelo e reivindico o silencio, todas as horas do día e en toda circunstancia. Amo o seu cerimonial e o seu aloumiño, como unha raiola de sol no meu interior que ilumine cada pensamento e cada palabra como o faro guiándome a porto, sá e salva por fin após da tempestade diaria. E sentir, nesa paz arredor, a grandura do Universo que nos poboa derramándose como leite morno e mel sobre as nosas cabezas e corazóns».