«Equinoccio»

Xa través da fiestra vexo como a sombra das nubes vai escorrendo por un piñeiral; por veces o sol reaparece con máis forza e a sombra desaparece, bórrase como o soño que non podemos lembrar cando espertamos. Nun tellado próximo xira con preguiza un catavento, os escintileos metálicos devolven a imaxe da pá de folla de lata naquel poema de Seamus Heaney: «E o amor está nisto/ como a pa de folla de lata/ afundida máis alá do seu lampexo/ na artesa».

Gústame escribir con música tenue, pero aquí non preciso máis música ca o chío dos paxaros, o ladrido dos cans, tan espazado e discreto que non chega a estorbarme. Mesmo parece que os coches circulasen temperando a rouquén dos motores. A melodía da vida quere impregnar a páxina, é unha brétema que vai calando no corpo das letras, miúdas como pegadas de paxaro.

Nesta casa escribín case todo o exiguo caudal do río que me leva a ser alguén que escribe. Teño a mesa tomada polos libros, papeis que quixen descifrar como enigmas, laberintos onde me perdín. Todo o verán. Buscando impulso para acabar un libro que se non acabo dunha vez acabará comigo, propúxenme cumprir un horario estrito, case de oficina, para ler como non volvía ler desde hai anos, cando quería aprender a escribir.

A escribir non se aprende. Tampouco se aprende a morrer. Si aprendín, de Marguerite Duras, que «Escribir é tentar saber que escribiriamos se escribísemos». Lémbranmo a cada pouco os vellos cadernos que reviso, onde atopo páxinas que xa non falan de min, mais reclaman un lugar fóra do esquezo. Son coma esas lápidas gastadas ante as que nos detemos, tentando descifrar as inscricións, de onde aflora unha súplica desesperada: acórdate de min...

Volvín ver as lápidas este verán, nun cabodano. Despois da misa Marcelino Trillo levoume á Serra de Outes, para vermos un partido de fútbol no Cunchido. Aínda non me despeguei do sabor das pipas, do recendo do campo, do golazo de Ángel Dosil, dos quince anos. Son cousas que veñen cando o verán marcha e só queda o consolo de comer uvas baixo a videira no equinoccio, cuspindo peles e palabras con forza, como só se cospe no campo de fútbol.