flores de papel
Sono cinsento
O insomnio fai brotar imaxes inesperadas que impregnan os pensamentos como manchas de humidade na brancura das paredes
ramón blanco
O insomnio fai brotar imaxes inesperadas que impregnan os pensamentos como manchas de humidade na brancura das paredes. É a única vitoria que nos concede o tempo que pasa mentres dura a falta de sono. Con inmensa vontade de durmir remoio a entrevista televisiva que ... vin antes de deitarme, a que lle fixeron no programa Nostromo a Antonio Gamoneda. Dicía el que ás veces lle acontece estar esperto e dormente á vez, por exemplo cando le o periódico, lendo así un xornal que non é o que ten diante, o cal lle ten proporcionado experiencias especiais que aproveita para a poesía. Tento aliviar o meu desvelo co orgullo de ser coñecedor desa beizón ou martirio, e querería poder estar agora moneando ata que un libro me caese das mans, convertido o lido nunha outra lectura que non é a contida no papel. Mais non son quen de crear literatura a partir desa experiencia.
Farto de imaxinacións estériles (e de dar voltas na cama) érgome por ver se me distraio adiviñando que cara traerá o día ás cinco da mañá. Fóra hai unha mesta brétema de seda. O negro leite da aurora roza os vidros da xanela e deseño no maxín un manto de cinsa a envolver as voces do Auschwitz de Paul Celan «Un Home vive na casa xoga con Serpes escribe/ escribe cando escurece para Alemaña o teu Cabelo de ouro Margarete/ O teu Cabelo de cinsa Sulamith»).
Para matar o tempo releo unha das miñas elexías predilectas: «Treno a la mujer que se fue con el tiempo», de Josu Landa. É un texto reconfortante, extenso; son trescentos sesenta e cinco versos, un número no que só reparou despois de escritos, cando lle comentaron que cadraban cos días dun ano, «que son los necesarios para un duelo»: «ya brotan las cifras o cenizas por tu cuerpo/ son otros ojos otros oros aunque artífices grises del no-ser/ otros cauces otras fauces también otros trances/ en pos de las palabras que te hicieron y también desmenuzaron». Despois escollo a Vladimír Holan, bato por casualidade cun poema que se titula «Noite de insomnio», e sigo á espera do día, interpretando as cifras ou cinsas que brotan do sono morto, máis mortal que o meu corpo.
Esta funcionalidad es sólo para suscriptores
Suscribete
Esta funcionalidad es sólo para registrados
Iniciar sesiónEsta funcionalidad es sólo para suscriptores
Suscribete